Prolog

Lipiec w Anglii był w tym roku wyjątkowo gorący. Wyjeżdżający mieszkańcy Londynu żałowali teraz swoich wycieczek za granicę, lecz jedną z rodzin, która zostawała w tym roku w mieście byli Grangerowie, mieszkający w dworku, na obrzeżach stolicy. Państwo Grangerowie byli ludźmi pracowitymi, lecz zawsze mieli czas dla swojej jedynej córki Hermiony. Była to towarzyska i śliczna dziewczyna, o niezwykłej inteligencji oraz odwadze. Na wakacjach znajdowała zawsze wielu przyjaciół, a z każdym rokiem te grono się powiększało. W szkole była we wszystkim najlepsza, a dziewczyny zazdrościły jej nie tylko mądrości, ale również naturalnego piękna i dobrego serca. Chociaż każdy kto znał Hermionę wiedział, że nie do końca jest taką „grzeczną dziewczynką”. 
Owa dziewczynka siedziała sobie sama na huśtawce placu zabaw. Czasami musiała odpocząć od towarzystwa i posiedzieć chwilę w samotności. Na jej kolanach leżała książka pod tytułem ,,Krzyżacy'' Henryka Sienkiewicza.
-Bardzo ciekawa książka, dziwię się jednak, że jest ona czytana przez małą dziewczynkę. Nawet niektórzy dorośli mają problem z jej przeczytaniem.
Usłyszawszy głos, Hermiona uniosła głowę a jej brązowe oczy zetknęły się z morskimi. Ich właściciel przyglądał się jej z huśtawki naprzeciwko już od kilku minut. Był to chudy, wysoki mężczyzna, sądząc po siwej brodzie i włosach opadających mu aż do pasa, był bardzo stary. Na długim i zakrzywionym nosie spoczywały okulary połówki. Na pierwszy rzut oka można było poczuć sympatie i zaufanie do tego człowieka.
-Dzień Dobry- powiedziała grzecznie Hermiona.
-Co masz na myśli?- spytał.- Czy życzysz mi dobrego dni, czy też spodziewasz się dobrego dnia niezależnie od moich pragnień? A może czujesz się dziś dobrze albo też wyglądasz tego dnia czegoś szczególnie dobrego dla siebie?
Hermiona z wrażenia otworzyła buzię, a gdy się zorientowała szybko ją zamknęła. Speszona odpowiedziała:
-Wszystko naraz, chyba.
-Jesteś bardzo uprzejma.-stwierdził nieznajomy
-Dziękuję proszę pana- odpowiedziała. Biło od niego ciepło i sympatia. Mimo, że kompletnie go nie znała to wiedziała, że ten człowiek jest wart zaufania.- Kim pan jest?- spytała.
-Nazywam się Albus Dumbledore, jestem dyrektorem Hogwartu- odpowiedział z uśmiechem.
-Hogwart? A co to takiego?- ciekawość zżerała ją od środka.
-Hogwart to szkoła. To jest szkoła magii- powiedział, na co Hermiona głośno się zaśmiała.
-Magia nie istnieje.
Na te słowa Dumbledore uśmiechnął się szeroko, wyciągnął różdżkę a z niej wyleciało stado ptaków. Buzia Hermiony powędrowała w dół.
-Ale jak?! To niemożliwe.
-Pozwól, że ci wytłumaczę wszystko w domu. Tobie i twoim rodzicom. 
Hermiona zawahała się. Nie powinna rozmawiać z obcym, a tym bardziej sprowadzać go do domu. Ale mimo wszystko chciała się jak zawsze wszystkiego dowiedzieć i to jak najszybciej. Wzięła więc go za rękę i zaprowadziła do domu. Był to początek pięknej przyjaźni, trwającej do końca ich dni, mająca nie tylko przetrwać czas pokoju, ale i również czas strachu i bólu...
***
Zapraszam do czytania :) Prolog dedykowany kochanej Kinie. Dziękuję za komentarz pod wcześniejszym postem :*